Jak elastyczność poprawia Twoją technikę na lodzie

Łyżwiarstwo figurowe to jeden z najbardziej lubianych i lubianych sportów w kraju i za granicą. A głównym tego powodem jest ogromny estetyczny wpływ łyżwiarstwa figurowego na publiczność. W łyżwiarstwie figurowym nie da się podzielić łyżwiarstwa, a tym bardziej przeciwstawiać go zasadom sportowym i estetycznym. Ich nierozerwalna jedność jest gwarancją dalszego rozwoju łyżwiarstwa figurowego jako sportu. Praktycznym rozwiązaniem problemów estetycznych łyżwiarstwa figurowego jest doskonalenie wykorzystania choreografii i doskonalenie kultury muzycznej we wszystkich jej przejawach.

CHOREOGRAFIA

Pojęcie „choreografii” obejmuje różne rodzaje sztuki tanecznej, w której artystyczny obraz tworzony jest za pomocą warunkowych ruchów ekspresyjnych. Pod względem formy łyżwiarstwo figurowe samo w sobie jest najbliższe miniaturowemu tańcowi w balecie, a program łyżwiarza można porównać do małego samodzielnego przedstawienia. Jednocześnie każda forma baletu jest dziełem syntetycznym, na które składa się kilka elementów: dramat, muzyka, choreografia, sztuki wizualne itp. Siła artystyczna baletu zależy nie tylko od wysokiego poziomu każdego z tych elementów, ale także od stopnia ich połączenia. w jedną organiczną całość artystyczną. Wszystkie te przepisy znajdują odzwierciedlenie w łyżwiarstwie figurowym, biorąc oczywiście pod uwagę jego specyfikę sportową. Rola dramatu, muzyki, choreografii w programach sportowych łyżwiarzy figurowych jest bardzo duża. Co więcej, elementy te mogą czasami kompensować niedostatki strony sportowej, błędy techniki czysto lodowej. I odwrotnie, wrażenie, że program jest technicznie złożony i dobrze wykonany, jest znacznie zmniejszony, jeśli jest on artystycznie słaby. A jednak nie można nie zgodzić się, że podstawą programu łyżwiarza, który określa jej twarz, jest technika, ten poziom sportowej rywalizacji wykonawcy, który pozwala mu najdokładniej i najłatwiej wcielić plan trenera i reżysera w relacjach sportowych i artystycznych, przeprowadzić taniec-plastykę. rozwiązywanie treści graficznych za pomocą łyżwiarstwa figurowego. Dość często pragnienie treści i ekspresji jest rozumiane jako odrzucenie wiodącej roli łyżwiarstwa figurowego jako takiego. Jakby nie ufając „językowi łyżwy”, reżyserzy kładą główny nacisk na ruchy ramion, głowy, tułowia itp. - jednym słowem, używają innych środków niż sport. Na przykład termin „szybowanie” w niektórych przypadkach jest rozumiany jako prędkość ruchu, a nie jako umiejętność łyżwiarza, przejawiająca się w sztuce sprawiania, by „związek” łyżwy z lodem był nieskazitelny. W efekcie czasami pojawiają się programy, w których plastyczną ekspresję zastępują gesty, wirtuozeria, a - akrobatyka, ślizganie się - szybkość biegu przed elementem złożonym. Musisz głęboko zrozumieć, że najważniejszą rzeczą w łyżwiarstwie figurowym jest sztuka jazdy na łyżwach. I tylko pod tym warunkiem łyżwiarstwo figurowe może śmiało wzmocnić związek choreografią, pozostając jednak łyżwiarstwem figurowym. Możliwości łyżwiarstwa figurowego są niezmierzone, więc kreatywność trenerów i sportowców to przede wszystkim poszukiwanie. Specyfika łyżwiarstwa figurowego wcale nie wyklucza jego powiązań z innymi sportami i sztukami, takimi jak teatr, kino, cyrk, sztuki wizualne, muzyka, poezja itp. Takie połączenia zawsze wzbogacą jazdę figurową. Ale najbardziej owocnym dla niego związkiem był i pozostaje twórczy związek z choreografią. Zajęcia we wszystkich formach choreografii na stałe zajęły ważne miejsce w ogólnym kompleksie szkolenia łyżwiarzy figurowych - od początkujących stawiających pierwsze kroki na lodzie po mistrzów. Głównymi formami takich zajęć są tańce klasyczne, charakterystyczne i ludowe, skecze wykonywane według planu tematycznego, ćwiczenia na lodzie nadające plastycznej kompletności elementom łyżwiarstwa figurowego (skoki, podpory, obroty, kroki itp.), Inscenizacje na sali i ich ćwiczenia na lodzie, trening łyżew i występy przed publicznością w celu rozwiązania konkretnego zadania choreograficznego ”.

Źródło: Łyżwiarstwo figurowe (pod redakcją A.N. Mishina) Rozdział 5.

#elastyczność #ruch #rozciąganie